Geen woongeluk voor huurder Thomas (30) – persoonlijk verhaal

Thomas (zijn echte naam is bij JOOST bekend) kreeg te maken met extreme overlast door zijn buurman. Hij doet zijn verhaal om anderen aan te moedigen overlast te melden. “Als de overlast lang duurt en écht je woongeluk aantast, moet je in actie komen.”

‘De overlast was extreem’

Het is nog maar twee jaar geleden dat Thomas zijn geluk niet op kon. Toen kreeg hij de sleutel van zijn huurappartement. Maar dat geluk was van korte duur. Dat kwam door het gedrag van de buurman. “In het begin dacht ik nog: ‘Het zal wel loslopen’”, vertelt Thomas. “Je woont in zo’n woongebouw dicht ‘op’ elkaar. Dus geluiden van je buren horen erbij.’ Maar het werd steeds erger. Harde muziek, een hoop geroep en geschreeuw, heftige ruzies…Er kwam geen einde aan.”

Geen oog dicht

Thomas besloot zijn buurman erop aan te spreken. “Dat hielp niet. Integendeel, ik werd uitgescholden. En dat schelden hield niet meer op. Steeds als we elkaar tegenkwamen. Het werd echt persoonlijk. Hij kwam een paar keer schreeuwend bij me aan de deur, roepend ‘dat hij me dood zou maken’. ’s Nachts bonsde hij expres op de muren. Ik deed geen oog meer dicht. Was constant op mijn hoede voor hem. Kon mijn werk nauwelijks meer doen.”

Hulp inschakelen

“Verhuizen? Daar dacht ik regelmatig aan. Maar waar moest ik naartoe? Het is ook nog eens de wereld op zijn kop: dat ik zou vertrekken en hij met zijn intimiderende gedrag lekker kan blijven zitten.” Toch móest er iets gebeuren, vond Thomas. “Je huis moet een veilige plek zijn. Dat was het voor mij niet meer.” Hij kreeg eerst Buurtbemiddeling over de vloer. Toen dat niet hielp, meldde hij de overlast aan politie en JOOST. “Ik vond dat die moest weten hoe het eraan toe ging. Mijn buurman was immers ook hun huurder.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

‘Zo werkt de wet niet’

Thomas zag het liefst dat de politie de buurman oppakte. En dat JOOST hem per direct uit huis zette. “Maar zo werkt de wet niet. Het was wel heel fijn dat ik serieus werd genomen. Maar het is wettelijk gewoon heel moeilijk om te zeggen: nu is het klaar, pak je spullen maar.” Toch waren Thomas’ meldingen niet voor niets. “Blijkbaar heb ik wel iets in gang gezet. Want mijn buurman is uiteindelijk vertrokken. Een enorme opluchting. Eindelijk kon ik weer rustig slapen.”

‘Niks doen, helpt nooit’

Daar was nog wel een therapie voor nodig. Want al die bedreigingen, het niet kunnen slapen, bleken emotioneel voor flink wat schade te hebben gezorgd. “Sinds de therapie achter de rug is, woon ik hier weer fijn. Ik ben door alle gedoe anderhalf jaar van mijn leven kwijt, zo voelt het. Dus ik heb nu wat in te halen.” Thomas drukt iedereen op het hart: “Als overlast structureel je leven beheerst, meld het. Aan de politie, JOOST, de gemeente. Er is niet altijd meteen een oplossing. Maar als je niks doet, gebeurt er niks. En dat mag nooit de bedoeling zijn.”